|
Heros
|
|
epos
|
|
cechy eposu
|
|
inwokacja
|
|
|
heros (półbóg) - w mitologii greckiej osoba zrodzona ze związku
boga i śmiertelniczki lub bogini i śmiertelnika
heros (bohater) - osoba, która wsławiła się bohaterskimi czynami
|
|
|
Jeden z głównych i najstarszych gatunków epiki,
np. „Iliada”, „Odyseja” ukazujące dzieje życia bohatera na tle wydarzeń
przełomowych dla zainteresowanych narodu. Często opowiadają nie tylko o
postaciach ludzkich, ale też boskich.
|
|
|
patos, podniosłość stylu, dwupłaszczyznowość świata przedstawionego
- świat ludzi i bogów
|
|
|
rozszerzona apostrofa otwierająca utwór literacki (używane
eposy)
|
|
|
porównanie homeryckie
|
|
|
epitet stały
|
|
|
wina tragiczna
|
|
|
konflikt tragiczny
|
|
|
porównanie poetyckie, które jest bardzo rozbudowane i stanowi
pewną samodzielną całość względem reszty utworu
|
|
|
powtarzające się określenie, które uwypukla główną cechę bohatera
lub zjawiska. Często ma postać epitetu złożonego np. „boski Achilles”, „boski Hektor” i
„szybkonogi Achilles”.
|
|
|
w tragedii starożytnej
błędne rozpoznanie sytuacji przez bohatera. Bohater, nieświadomy
rzeczywistego znaczenia okoliczności, w jakich się znalazł, podejmuje czyny
prowadzące do przypieczętowania jego losu i ostatecznie do katastrofy
|
|
|
polega na zderzeniu dwóch racji, które zawsze są równoważne. Kończy
się obustronną porażką oraz walką z losem człowieka skazanego na
porażkę.
|
|
|
ironia tragiczna
|
|
|
fatum
|
|
|
budowa tragedii
|
|
|
cechy tragedii antycznej
|
|
nieprzezwyciężona sprzeczność naznaczająca losy bohatera, polega
na tym, że wbrew jego woli i wiedzy podejmowane czyny nie dążą do
oczekiwanego skutku, a prowadzą do wypełnienia się fatum
|
|
w mitologii greckiej do personifikacja nieuchronnego,
nieodwracalnego losu; nieodwołalna wola bogów, na którą nikt nie ma
wpływu .
|
|
Prolog - scena wstępna, wprowadzająca w problematykę utworu.
Parodos - pieśń chóru wchodzącego na scenę.
Epejsodion - w dzisiejszej terminologii akt lub scena.
Stasimon - pieśń chóru rozdzielająca epejsodia.
Eksodos - pieśń chóru schodzącego ze sceny.
|
|
Wywodzi się z mitów.
Przedstawia konflikt wybitnej jednostki z siłami wyższymi, który
kończy się nieuchronną klęską - katastrofą bohatera.
Uwzględnia bohatera - który wbrew swojej woli - ściąga na siebie
winę tragiczną wynikającą ze złej oceny sytuacji.
Wywołuje u widzów litość i trwogę, co oczyszcza z tych uczuć (katharsis)
Przedstawia często splot wydarzeń, które - z pozoru dobre dla
bohatera - doprowadzają go do klęski (ironia tragiczna).
|
|
|
cechy mitu
|
|
|
topos
|
|
|
patos
|
|
|
mimesis
|
|
|
Opowiada historię świętą.
Odkrywa sakralny wymiar wszystkiego, co istnieje.
Opisuje początki świata, człowieka, zjawisk przyrody i
obyczajów.
|
|
|
powtarzający się w kulturze motyw, temat
|
|
|
podniosły sposób mówienia i pisania oraz nastrój powagi lub
wzniosłości
|
|
|
zasada twórczego naśladowania natury lub sztuki mistrzowskiej,
która obejmuje tę naturę kształtującą.
|
|
|
Katharsis
|
|
oczyszczenie - jedna z podstawowych cech sztuki, szczególnie
starożytnej (antycznej), np. tragedii
|
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz